rogowiec

Choroba Rogowiec – co warto o niej wiedzieć

Rogowiec

Czym jest Rogowiec

Rogowiec jest chorobą, którą możemy spotkać u osób w każdym wieku, od dzieci aż po osoby wieku podeszłym. Jest to choroba genetyczna, zmiany można zaobserwować u wielu osób w jednej rodzinie na przestrzeni pokoleń.

Najczęściej pierwsze objawy pojawiają się w wieku nastoletnim. Już wtedy wymagają interwencji lekarza aby nie doprowadzić do ich rozwoju i zaostrzenia. Choroba może przebiegać wraz z objawami ogólnoustrojowymi lub bez nich.

Historia choroby

Rogowiec został opisany pierwszy raz w XIX wieku przez Arthura Thosta. Chorobę w późniejszych latach opisywał dermatolog i histopatolog Paul Gerson Unna.

Dzisiaj możemy się spotkać w literaturze z nazwą odnoszącą się do odmiany rogowca związaną z nazwiskami obu ekspertów. Ta odmiana jest najczęściej występującą.

Do najczęściej występujących odmian rogowców zaliczamy:

  • Rogowiec Unny-Thosta – charakteryzuje się zmianami woskowo-żółtymi, odgraniczonymi czerwoną otoczką i skłonnościami do nadpotliwości.
  • Drugą najczęstszą odmianą jest Rogowiec Vornera – występują takie same zmiany jak w poprzednim rodzaju jednak dodatkowo pojawiają się pęcherze.

Rogowiec i jego objawy

Rogowiec to schorzenie związane z zaburzeniami keratynizacji. Na skórze pojawiają się zrogowaciałe, żółtawe, symetryczne i oddzielone od reszty skóry czerwoną otoczką zrogowacenia. Nadmiernie zrogowaciałe obszary mogą przypominać masę woskową.

Wraz z nadmiernym rogowaceniem zmianą towarzyszy nadpotliwość.

Takie połączenie powoduje macerację naskórka, nieprzyjemny zapach i zwiększa predyspozycje do występowania infekcji o podłożu grzybicznym oraz bakteryjnym.

Silne rogowacenie, a w konsekwencji nawarstwianie się mas rogowych niesie za sobą ryzyko pęknięć i rozpadlin, które powodują ból i mogą zakończyć się raną, infekcją czy owrzodzeniem. Ta sytuacją jest szczególnie niebezpieczna u pacjentów z zaburzeniami procesu gojenia np.: o diabetyków.

Zmiany na paznokciach

Zmiany w przebiegu rogowca są widoczne nie tylko na skórze, ale również na paznokciach. Są one przerośnięte, żółte, znacząco pogrubione i twarde. Mamy na nich zmiany tj. onychogryfoza czy hiperkeratoza pod paznokciowa.

Z tego typu paznokciami możemy świetnie poradzić sobie w gabinecie podologicznym. Należy je skrócić, spiłować ich warstwy odpowiednim frezem, aby zarówno długość jak i grubość była dopasowana do macierzy danej płytki -> Pedicure podologiczny pełny przy rogowcu

Niestety w przebiegu choroby paznokcie w dalszym ciągu będą miały tendencję do przerastania. Dlatego osoba z rogowcem powinna regularnie korzystać z pomocy podologa.

Jak leczyć Rogowiec

W trakcie kuracji leczniczej prowadzonej przez lekarza dermatologa wykorzystywane są różne preparaty, zarówno miejscowe jak i ogólne.

Do preparatów ogólnych możemy zaliczyć retinoidy. To właśnie w trakcie ich stosowania najważniejsze jest regularne uczęszczanie do podologa, aby usuwać zrogowaciałe masy.

Bez tej interwencji możliwe są powikłania miejscowej w postaci pęknięć czy pęcherzy.

Z preparatów miejscowych stosowane są kwasy, najczęściej salicylowy, mocznik oraz kosmetyki przeciwgrzybicze i dezynfekujące.

Leczenie miejscowe ma za zadanie rozmiękczyć masy rogowe i wspomóc ich złuszczanie. Właśnie wtedy działanie podologiczne jest bardzo ważne.

Dzięki opracowywaniu miejsc zmienionych chorobowo skalpelem, szybciej i sprawniej możemy uzyskać oczekiwane efekty.

Ważne, aby wszystkie te preparaty były stosowane pod kontrolą lekarza dermatologa, ponieważ stężenie substancji, czas aplikacji i sposób aplikacji jest niezwykle istotny dla uzyskania dobrego efektu bez powikłań.

rola podologa

Rola podologa w profilaktyce zdrowia

Na czym polega rola podologa?

Podolog i zdrowie całego organizmu

Zawód podologa jest bardzo mocno związany z medycyną. Nawet pracując nad problemem estetycznym jak np.: modzel, mamy do czynienia ze zdrowiem i funkcjonowaniem całego organizmu człowieka. Taki problem wiąże się bowiem z anatomią, biomechaniką i stylem życia. Kluczowe są również budowa skóry i funkcje skóry.

Kluczem prawidłowa konsultacja

Często pacjent może trafić do gabinetu podologicznego zanim trafi do gabinetu lekarskiego, tutaj otwierają się duże możliwości działań profilaktycznych, po pierwsze mamy wywiad.

Prawidłowo przeprowadzony wywiad daje nam duże możliwości, dostajemy od pacjenta ogrom informacji na temat jego zdrowia. Ze względy na dużą wiedzę medyczną, którą powinien dysponować podolog, możemy zwrócić uwagę na objawy, zachowania i powiązania między chorobami.

Pacjent z reguły nie jest w stanie samodzielnie połączyć pewne fakty lub zwrócić uwagę na nieprawidłowości. Dużą zaletą jest fakt, że podolog podczas konsultacji ma czas na spokojną i rzeczową rozmowę. Pacjentowi łatwiej się w takich warunkach otworzyć i podzielić ważnymi szczegółami, jeśli nie czuje presji czasu i ma poczucie wagi i istotności rzetelnie przeprowadzonego wywiadu.

Podolog i jego współpraca ze spcecjalistami

Współpraca na linii podolog lekarz jest niezbędna i bardzo ważna. Przyszłość wszystkich terapii leży w interdyscyplinarnych zgranych i doświadczonych zespołach. W gabinecie możemy coś zauważyć i podpowiedzieć pacjentowi do jakiego lekarza specjalisty może się z tym danym problemem udać.

Profilaktyka w pracy podologa

Profilaktyka i promocja zdrowia jest niezwykle ważna w pracy podologa. Czas, który pacjent spędza na naszym fotelu po przekazaniu wszystkich niezbędnych informacji poświęcamy na rozmowę o profilaktyce. Mówimy o regularnych badaniach krwi, USG, samobadaniu, obserwacji swojego organizmu, kontroliach stomatologicznych i wielu innych.

Podolog ma dużą możliwość tworzenia i uczestniczenia w lokalnych prospołecznych wydarzeniach, prelekcjach dla seniorów, zajęciach ze sportowcami, rozmowie z młodymi mamami czy opiekunami osób z niepełnosprawnościami. Na takich spotkaniach również wpływamy na promocję zdrowia.

Praca podologa a perspektywy

Z pomocą pacjentowi jest jak z graniem koncertu. Nawet jeśli gra się dla jednego widza to powinno się grać jak dla pełnego stadionu. Podobnie jest z pacjentem, jedną wizytą świata nie zbawimy ale jeśli jednej osobie zwrócimy uwagę na możliwe zaburzenia gospodarki cukrowej, skierujemy do lekarza diabetologa, za wizytą pójdzie diagnostyka i jeśli będzie to konieczne w dalszej kolejności leczenie. W ten sposób pacjent może uniknąć rozwoju choroby i groźnych powikłań.

Każdy pacjent, któremu pomożemy zabiegiem, poradą i wsparciem to zwycięstwo. Dobrze wykwalifikowani podolodzy mają wszystkie narzędzia i możliwości, aby realnie wpłynąć na zdrowie mieszkańców naszego kraju.

Brakuje nam jeszcze wiatru w żagle ze strony osób odpowiedzialnych za polską opiekę zdrowotną, klarownych zasad, praw, obowiązków i ram działania.

Jeśli to wszystko zostałoby spełnione, zawód podologa został by jeszcze szerzej rozpoznawalny. Wielu pacjentów tylko by na tym zyskało.

funkcje skóry

Funkcje skóry

Funkcje skóry – poza tym, że skóra stanowi powłokę chroniącą nas przed otoczeniem zewnętrznym i nadchodzącymi z niego zagrożeniami np.: zanieczyszczeniami biologicznymi, chemicznymi i uszkodzeniami mechanicznymi, spełnia również wiele innych istotnych dla naszego życia funkcji.

Ważną role w skórze odgrywa unaczynienie. Naczynia krwionośne przenikają przez tkankę podskórną i skórę właściwą, aż do granicy skórno-naskórkowej jednak bezpośrednio nie doprowadzają krwi do naskórka, dostaje się tam ona drogą dyfuzji ze skóry właściwej. Naczynia krwionośne na granicy skóry i tkanki podskórnej tworzą splot naczyń, które odpowiadają za ukrwienie gruczołów i mieszków włosowych. Krążenie skórne odpowiada za utrzymanie odpowiedniego ciśnienia tętniczego, odgrywa role w termoregulacji poprzez rozszerzanie i obkurczanie naczyń w zależności od temperatury otoczenia oraz dostarczenie wszystkim warstwą skóry odpowiednich składników odżywczych oraz tlenu.

W skórze znajduje się niewielka ilość naczyń limfatycznych, pomimo tego są bardzo gęsto rozłożone i tworzą sieć. Pełnią one bardzo ważna role jak i dla skóry tak i dla całego organizmu. Zajmują się odprowadzaniem produktów przemiany materii. Ponieważ taką samą funkcje pełni również układ krwionośny, układ limfatyczny nie odprowadza wszystkich powstałych produktów, a jedynie te których nie odprowadziły naczynia krwionośne. Jednak najważniejsza funkcją naczyń limfatycznych w skórze jest dostarczanie substancji odżywczych do naskórka, który jest pozbawiony naczyń krwionośnych.

Istotnym czynnikiem wpływającym na funkcje skóry jest jej unerwienie. W naskórku obecne są tylko zakończenia nerwowe. Natomiast w skórze właściwej znajduje się szeroko rozbudowana sieć nerwowa. Nerwy znajdujące się w skórze właściwej są nerwami wegetatywnymi których zadaniem jest unerwianie naczyń krwionośnych przez wpływ na ich skurcze i rozkurcze oraz regulacje przepływu krwi, działania gruczołów i mięśni, ale również znajdziemy tam nerwy czuciowe. Skóra jest organem łączącym świat zewnętrzny z wewnętrznym poprzez odbiór bodźców czuciowych, między innymi dotyku, ucisku, ciepła i zimna. Za odczuwanie tych bodźców odpowiadają zakończenia nerwowe znajdujące się w mieszku włosowym i dzięki temu jesteśmy w stanie odczuwać nawet minimalne bodźce oraz upostaciowione zakończenia nerwowe, które są odpowiedzialne za odczuwanie specyficznych bodźców, a są to między innymi ciałka Vater-Paciniego odpowiedzialne za czucie ucisku i dotyku w skórze i tkance podskórnej, ciałka Meissnera odpowiedzialne za czucie dotyku w brodawkach skórnych, ciałka Krausego odpowiedzialne za czucie zimna w skórze właściwej, ciałka Ruffiniego odpowiedzialne za czucie ciepła w skórze właściwej oraz ciałka Golgi-Mazzoniego będące receptorami błon śluzowych.

Jedną w ważniejszych funkcji w skórze pełni warstwa rogowa będąca głównym elementem ochronnym, pomimo iż nie jest gruba, jest bardzo wytrzymała. Jeśli nie jest naruszona dzięki swej budowie i składzie chemicznym jest prawie nieprzenikalną barierą. Za jej wytrzymałość odpowiada keratyna, tłuszcze oraz struktura budowy. Uniemożliwia ona przenikanie substancji pochodzących z zewnątrz, ale również zatrzymuje wodę znajdującą się głębiej w skórze. Na powierzchni skóry bardzo ważne jest utrzymanie odpowiedniej flory bakteryjnej. U dorosłego człowieka w jej skład wchodzą bakterie z rodzaju Staphylococus, Corynebacterium oraz Propionibacterium. Naturalna flora pomimo, iż składa się z bakterii chorobotwórczych broni nas przed innymi bakteriami. Złuszczanie się naskórka pomaga usunąć skórze nagromadzone na niej zanieczyszczenia i bakterie.

Skóra posiada funkcje estetyczną ponieważ jest najbardziej zewnętrzną częścią naszego organizmu, a wiec jest ona najbardziej widoczna. Jej stan estetyczny zależy od jej kondycji fizycznej i chemicznej. W największym stopniu do jej wygładu przyczynia się stan jej nawodnienia, prawidłowego złuszczania się martwych komórek naskórka oraz prawidłowej pracy przydatek skórnych takich jak gruczoły potowe, czy łojowe. Ponadto w utrzymaniu odpowiedniej bariery naskórkowej role odgrywa płaszcz wodnolipidowy skóry, który odpowiada także za utrzymanie prawidłowego pH w skórze właściwej, która wynosi ok. 7, a w naskórku ok. 5. Na prawidłowe funkcjonowanie skóry mają wpływ jej przydatki. Są nimi gruczoły potowe ekrynowe, które mają znaczący udział w termoregulacji. Wydzielanie z tych gruczołów potu zachodzi w kilku przypadkach, miedzy innymi podczas temperatury otoczenia powyżej 25oC u osoby ubranej, natomiast u osoby rozebranej powyżej 32oC. Pocenie również może zachodzić pod wpływem bodźców psychicznych jest bardzo intensywne i natychmiastowe np.: w przypadku stresu zachodzi pocenie dłoni i stóp. Pot pochodzenia ekrynowego wchodzi również w skład płaszcza wodnolipidowego, co za tym idzie spełnia wszystkie jego wymienione funkcje. Gruczoły potowe apokrynowe mają swoje ujścia w mieszku włosowym, a ich największe skupiska są w dołach pachowych i okolicy wzgórka łonowego. Silne wydzielanie potu z tych gruczołów zachodzi pod wpływem temperatury, ale również pod wpływem działania adrenaliny. Wydzielanie z tych gruczołów odbywa się nieregularnie, ale obficie. Pot ma bladożółty kolor i lekki zapach. Jest bogaty w lipoproteiny oraz resztki komórkowe, przez co jest szybko rozkładany na powierzchni skóry przez mikroorganizmy, dając bardzo nieprzyjemny zapach.

Tworem naskórka są paznokcie zbudowane z twardych keratyn tworzących płytkę paznokciową. Obecnie funkcje paznokcia sprowadza się jedynie do względów estetycznych. Jednak pierwotnie służyły one jako ochrona zakończeń palców oraz narzędzie. Warto również wspomnieć o wytworze skóry jakim są włosy. Tworzą się one w miejscach gdzie komórki naskórka wrastają w głąb skóry właściwej tworząc tym samym mieszek włosowy. Współpracuje on ściśle z gruczołami i ułatwia wydostawanie się wydzielin na zewnątrz. Włos jest zbudowany w włókien kolagenowych i możemy podzielić go na części, czyli łodygę i korzeń. Skóra bierze również udział w utrzymaniu odpowiedniej gospodarki wodnej, lipidowej, tłuszczowej i witaminowej. Magazynuje nie tylko wodę, ale również sód, potas, magnez i wapń. Posiada pokłady tkanki tłuszczowej, która spełnia funkcje energetyczne dla całego orgazmu. Bierze udział w syntezie wielu witamin między innymi witaminy A, która reguluje proces rogowacenia, witaminy C, która ma miejsce w procesie odnowy naskórkowej, witaminy D, powstającej pod wpływem promienia ultrafioletowego i bierze udział w wielu procesach życiowych naszego organizmu oraz witaminy B, która sprawdza się w procesach metabolicznych skóry.

 

Źródła

  1. Kamińska A., Złotowska I., Orszulak Michalik D.: Kosmetyki – czy zawsze bezpieczne ? Część I. Alergia na kosmetyki, „Polish Journal of Cosmetology” 2005.
  2. Kuczyński S., Kuczyńska J., Goc A.: Alergie – epidemia XXI wieku, „Beauty Forum” 2003, nr 6/2003.
  3. Noszczyk M.: Kosmetologia pielęgnacyjna. Wyd. PZWL, Warszawa 2013.

budowa skóry

Budowa skóry

Skóra składa się z trzech podstawowych warstw, które są nałożone na siebie. Te warstwy to kolejno od najpłycej położonej: naskórek, skóra właściwa oraz tkanka podskórna. W ludzkiej skórze występują przydatki takie jak: mieszki włosowe, gruczoły łojowe i gruczoły potowe.

Naskórek – jest to najbardziej powierzchownie położona warstwa skóry, która jest bezpośrednią barierą między światem zewnętrznym a organizmem człowieka. Na całość naskórka składa się pięć warstw które są ułożone kolejno od najpłytszej warstwy podstawnej, inaczej zwaną rozrodczą przez warstwę kolczystą, ziarnistą, jasną aż po warstwę rogową. Grubość naskórka mieści się między 0,05mm a 1,5mm. najcieńszy naskórek występuje na powiekach, natomiast najgrubszy na dłoniach i stopach.

Najpłycej położona warstwa skóry składa się głównie z keratynocytów. „Keratynocyty są komórkami warstwy rogowej – strukturami białkowymi osłoniętymi zrogowaciałą otoczką i zawierającymi naturalny czynnik nawilżający (natural moisturizing factor – NMF)”. Komórki te w trakcie procesu keratynizacji przechodzą kolejno od najgłębiej położonych warstw naskórka na jego powierzchnię po czym tracą swoje jądro komórkowe i przekształcają się w martwe komórki zwane korneocytyami. Korneocyty odrywają się od powierzchni naskórka lub są przez nas złuszczane pod wpływem kontaktu z pościelą, ubraniami, a także za pomocą peelingów. Czas przejścia keratynocytów przez całą grubość naskórka wynosi około 30 dni. Pierwsze dwa tygodnie keratynocyt wędruje przez cztery pierwsze warstwy, docierając do warstwy rogowej. Natomiast przez kolejne dwa tygodnie pokonuje warstwę rogową na całej jej grubości. W każdej warstwie naskórka keratynocyty są komórkami o innej specyfice i posiadają odmienne funkcje.

Na najgłębiej położoną warstwę naskórka, warstwę podstawną lub rozrodczą składa się jeden rząd cylindrycznych komórek o wydłużonych oraz zasadochłonnych jądrach. Jest to warstwa, która stanowi granicę pomiędzy skórą właściwą a naskórkiem. Połowa komórek, które znajdują się w tej warstwie jest w trakcie mitozy. Z tych komórek powstanie warstwa kolczysta naskórka znajdująca się wyżej. W tej warstwie również możemy zauważyć najbardziej intensywny podział komórek oraz początkowe zmiany keratyny.

Pomiędzy komórkami tej warstwy znajduje się kilka innych komórek będących bardzo ważnymi dla naszego prawidłowego funkcjonowania. Są to komórki barwnikowe zwane melanocytami. Melanocyty mają rożne kolory od żółtego przez czerwony, brązowy, aż po czarny. Jest to zależne od koloru skóry człowieka. Melanocyty posiadają długie wypustki których zadaniem jest przekazanie barwnika do keratynocytów. Powstawanie barwnika w skórze jest zwane melanogenezą jest to proces obronny skóry przed promieniami UV.

Bardzo ważnymi komórkami znajdującymi się w najgłębszej warstwie naskórka, są komórki Langerhansa. „Komórki Langerhansa stanowią około 3- 8% komórek naskórka. Występują one również w błonach śluzowych jamy ustnej 10 i w narządach chłonnych.”. Komórki te pochodzą z układu immunologicznego. Ich zadaniem jest pochłanianie substancji obcych atakujących organizm czyli bakterii i wirusów. Komórki Langerhansa maja zdolność aktywacji komórek żernych czyli fagocytów oraz innych mediatorów odpowiedzialnych za przekazanie informacji innym komórkom, których zadaniem jest zwalczanie obcych substancji. Bardzo niekorzystny wpływ na komórki Langerhansa ma promieniowanie ultrafioletowe gdyż hamuje ono ich aktywność przez co występują zaburzenia w funkcjonowaniu skóry.

Kolejną warstwą naskórka jest warstwa kolczysta, położona tuż nad warstwą podstawną. Zbudowana jest z kilku rzędów komórek wielobocznych, które są spłaszczone w kierunku powierzchni skóry i połączone desmosomami których budulcem są białka. Najniżej położone warstwy naskórka czyli podstawna i kolczysta tworzą warstwę „żywą” inaczej zwaną warstwą Malpighiego. Między komórkami warstwy kolczystej znajduje się substancja mukopolisacharydowo-białkowa. Jej zadaniem jest scementowanie komórek, magazynowanie wody i stanowienie dla niej bariery, a także zabezpiecza skórę przed wnikaniem substancji obcych. Ciekawostką jest, że u mężczyzn warstwa kolczysta jest grubsza niż u kobiet i należy pamiętać o tym podczas doboru kosmetyków.

Następną warstwą naskórka jest warstwa ziarnista w której rozpoczyna się proces keratynizacji. Składa się ona z 1-2 warstw komórek w kształcie rombów. Posiadają one spłaszczone jądra, których zawartością jest keratohialina. Są to komórki biorące udział w produkcji keratyny. W tej warstwie zawarte są keratynosomy inaczej zwane ciałkami Olanda. Produkują one lipidy odpowiedzialne za spajanie warstwy rogowej podczas końcowej fazy rogowacenia.

Między warstwą ziarnistą a rogową występuje warstwa jasna, jednak nie występuje na całym ciele tylko na dłoniach i stopach. Jej występowanie jest uzależnione od szybkiego rogowacenia, które na dłoniach i stopach jest znacząco większe. Składa się ona z trzech do pięciu rzędów silnie spłaszczonych komórek. Ostatnią warstwą naskórka jest warstwa rogowa. Składająca się z komórek ułożonych w kilku rzędach, o całkowitej grubości 10 µm. Komórki tej warstwy są uważane za martwe, ponieważ nie posiadają już jądra. Są jedynie wypełnione białkiem – keratyną, co jest ostatecznym wynikiem procesu rogowacenia. Komórki warstwy rogowej układają się na wzór ceglanego muru, co oznacza że zachodzą na siebie. Takie ułożenie zwiększa właściwości higroskopijne skóry. W naskórku najważniejszym zjawiskiem jest proces keratynizacji.

Skóra właściwa – skóra właściwa ma grubość od 0,5 do 1mm. Składa się ona z dwóch warstw, brodawkowatej która jest zbudowana z licznych brodawek zawierających naczynia krwionośne oraz włókien kolagenowych, które układają się w nieuporządkowany sposób oraz z warstwy siateczkowatej, która jest głębiej położona i składa się z grubych włókien kolagenowych, które układają się równolegle do powierzchni skóry. Warstwa ta stanowi ok 80% całkowitej masy skóry i jest warstwą łącząca skórę właściwą z tkanką podskórną. Każdą z tych warstw buduje tkanka łączna. Głównym budulcem skóry właściwej są białka, którymi są włókna kolagenowe i elastylowe. Włókna kolagenowe posiadają bardzo silne wiązania pomiędzy cząsteczkami, dlatego nadają one skórze stabilność. W skład warstwy brodawkowatej wchodzi kolagen typu III, natomiast w skład warstwy siateczkowatej kolagen typu I. Włókna elastynowe ściśle współgrają z włóknami kolagenowymi. Są sprężyste i nadają skórze elastyczność i chronią ją przed nadmiernym rozciąganiem. Białka będące budulcem skóry właściwej zatopione są w bezpostaciowym żelu składającym się z wody, glikozaminoglikanów, kwasu hialuronowego, amin wielocukrowych oraz cząsteczek siarczanowych tj. kwas chondroitynosiarkowy i siarczan dermatanu. W skórze właściwej znajdziemy również mięśnie poprzecznie prążkowane odpowiadające za mimikę twarzy oraz mięśnie gładkie przywłosowe. Połączenie elastyny, kolagenu i mukopolisacharydów, z których najważniejszy to kwas hialuronowy tworzy tak zwane proteoglikany, które odpowiadają za utrzymywanie odpowiedniej ilość wody w skórze oraz utrzymywanie prawidłowej budowy skóry. Najważniejsze komórki znajdujące się w skórze właściwej są to fibroblasty których głównym zadaniem jest produkcja proteoglikanów. Inne ważne komórki znajdujące się w tej warstwie skóry to limfocyty, eozynofile, granulocyty i makrofagi. Podsumowując głównymi zadaniem skóry właściwej jest utrzymanie odpowiednich właściwości mechanicznych skóry oraz utrzymanie odpowiedniego poziomu nawodnienia dzięki substancji znajdującej się pod postacią proteoglikanów.

Tkanka podskórna – tkanka ta nie jest oddzielona od pozostałych warstw skóry wyraźną granicą. Zmianie ulega tkanka łączna, jest ona bardziej wiotka niż w skórze właściwej i zawiera większe pokłady kolagenu i proteoglikanów. Dodatkowo w jej skład wchodzą komórki tłuszczowe zwane inaczej adiptiocytami. Mają one formę charakterystycznych zrazików, w których gromadzone są trójglicerydy. Podzielona są 12 tkanką łączną która jest zbita. Nadają one warstwie tkanki podskórnej właściwości izolacyjne oraz gromadzą energię. W połączeniu ze szkieletem chrzęstno-stawowym nadaje zewnętrzny kształt naszemu ciału. Pomiędzy komórkami tkanki tłuszczowej znajdują się włókna nerwowe, naczynia krwionośne oraz części wydzielnicze gruczołów potowych.

 

Źródła:

  1. Aleksandrowicz R., Ciszek B., Krasucki K.: Anatomia człowieka. Repetytorium. Wyd. PZWL, 2014.
  2. Draelos Z. D., S.Dover J.: Kosmeceutyki. Wyd. Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2006.
  3. Dylewska-Grzelakowska J.: Kosmetyka stosowana. Wyd. WSiP, Warszawa 1999.
  4. Noszczyk M.: Kosmetologia pielęgnacyjna. Wyd. PZWL, Warszawa 2013.